غروب لحظه ی با شکوه تولد است

از بین دستانت اسمان را ببین

ستاره ات را ببین ، چشمک می زند

تمام اسمان را به ستاره ات ببخش

ستاره ات را حوالی ستاره ام بنشان

ستاره من هر هزار سال طلوع می کند

و هر دوهزار سال یکبار اواز می خواند

و من هر روز متولد می شوم و ایم

و هر غروب به سوی مرگ می شتابم

و تو شب ها را با ستاره ها سر می کنی

لابه لای رویاهای من گم می شوی

و بی اعتنا از کنار ابرها  می گذری

شاید غروب را هرگز به یاد نیاوری

غروب لحظه ی با شکوه تولد است

تولد یک شعر  " یا " یک ترانه بی وزن

یک هیاهوی عجیب است  و نا مفهوم

کوله باری پر از گمشده های اسمان

غروب جاییست که من پایان می یابم

و اغاز را به تنهایی فریاد می زنی

و من هنوز هم ستاره ام را گم کرده ام

میان ستاره های که تو را می نگرند

ستاره ام را در اغوشت بگیر و بگو

دنیای کوچکی زیر پاهایت خوابیده

و تو را سالهاست چشم انتظار است

ستاره ام را میان دستانت بگیر و بگو

اینجاست سکوت گم شده ات انسان و بگو

کجایی غریبه ... کجایی غریبه ... کجایی غریبه

شاید دل اسمان بگیرد و باران را صدا کند

شاید زمین سبز شود و دریاها بارور شوند

شاید باران که می بارد ستاره ام را باخودش بیاورد

و ردپاهایم را تماشا کند وقتی که دیگر نیستم....

م گودرزی