مغبره عدالت

ای شهر خیالی
چرا دست بر نمی داری
اینجا دیوارهای سوخته
موسیقی مرگ را
تراوش می کند
و ازدهام کوچه ها را
به فال نیک می گیرند
شاید مقصد نهایی
همین بی کسی های روی دیوار
همین اسارت ها باشد
شاید باران دیگر نبارد
و باد به وزیدنش عشق نورزد
در پهنه این جهان لاکردار
کفگیر ازادی
به ته دیگه شرافت خورده
و ابروی اسمان را برده
زمینی که گوی دمکراسی را
از عرش الهی ربوده
و هیزم کش ادمک های زغالی شده
و عقده های کودکیش را
لای باروت داغ پنهان کرده
تا برای روز موادا
توشه ای از جنازه های رنگی
و ویرانه های ابرنگی
به قلاب انتقام بیاویزد
و مغبره عدالت و عدالت خواهی را
بر قامت ترازوی عدالت بنا کند