فردا

باید از فردا گذشت  

و برای امروز  

واژه ای تازه به رنگ صبح شد  

یا غروب فردا  

که رسید از سفر ِ دور و دراز  

و نهایت نفسی خرم کرد  

هستی تازه نوشت  

و به این شوری ِ شوری ننشست  

لا به لای نفسی جانانه  

رنگی از خاطره زد بر فردا  

که غروبش مانده  

و دلی هم نگران است هنوز  

که چرا از دل ِ ما جامانده  

پس همین جا بنشین و بنگر  

که برای فردا  

که پر از روشنی صبح شود  

نه نیازی به سرودن مانده  

نه تلاشی که تورا می خواهد  

پس تو تنها بنشین و شاد باش  

که خودش می اید  

و اگر دل به دل ِ عشق دهی  

و امیدوار به فردا بشوی  

تازگی مال تو و خنده برایت باشد  

و گر نومیدی  

این غروب می ماند  

و تو را می خواند  

پس به امید ببار  

و به فواره ی عشق    

که غروب فردا  

از چمن بوی تو و من اید  

که به دور از امروز  

در غروب ِ خودمان جاماندیم. 

             ..../ مهدی گودرزی "رها"