انسانیتمان

در لاک خود فرو می رویم

و می پنداریم

دنیا نمی تواند ببیند

شعور  ِ منفورمان را که نم کشیده 

و تشنگی ِ مان را که رسوایمان کرده

این چه تقدیریست !!

سالها به دنبالش می گردیم

و نمی یابیمش ،

روزها سرگردانیمان را لای ورق می پیچیم

و با سرنگ سرخوش توی  ِ رگ می زنیم

واژه هایمان را معطر می کنیم

تا مجالی بیابیم

و در قلب دیگری بچسبانیم

قرص هایمان را دیر به دیر می خوریم

و اقساطمان را زودتر می دهیم

تا مبادا رویاهایمان مبدل به کابوس شوند

کابوس های  ِ شبانه را می نگریم

و روزها به انها می اندیشیم

گاهی پرواز را نجات بخش می یابیم

و گاهی ممات را ...!!!

سرلوحه عشق را خواستن می دانیم

و توانستن را خط خطی می کنیم

بوی ِ باران و گندم تازه می دهیم

ولی با بغض و بی کسی خو گرفته ایم

استین هایمان را بالا می زنیم

و صورتمان را با سیلی سرخ می کنیم

ادعای فرهنگ می کنیم

و به تمدنمان می نازیم

و شعورمان را به زور هم شده از پارو بالا می بریم

مبادا کسی شک کند بر انسانیتمان .

 مهدی گودرزی "رها "

4تیرماه 1391