لیلی بنشین خاطره ها را رو کن/ لب وا کن و با واژه بزن جادو کن

لیلی تو بگو،حرف بزن،نوبت توست/ بعد از من و جان کندن من نوبت توست

لیلی مگذار از دَم خود دود شوم/ لیلی مپسند این همه نابود شوم

لیلی بنشین، سینه و سر آوردم/ مجنونم و خوناب جگر آوردم

مجنونم و خون در دهنم می رقصد/دستان جنون در دهنم می رقصد

مجنون تو هستم که فقط گوش کنی/ بگذاری ام و باز فراموش کنی

دیوانه تراز من چه کسی هست،کجاست/یک عاشق اینگونه ازاین دست کجاست

تا اخم کنی دست به خنجر بزند/ پلکی بزنی به سیم آخر یزند

تا بغض کنی،درهم و بیچاره شود/ تا آه کشی،بند دلش پاره شود

ای شعله به تن،خواهر نمرود بگو/ دیوانه تر از من چه کسی بود،بگو

آتش بزن این قافیه ها سوختنی ست/ این شعر پُر از داغ تو آتش زدنی ست

ابیات روانی شده را دور بریز/ این درد جهانی شده را دور بریز

من را بگذار عشق زمین گیر کند/ این زخم  سراسیمه مرا پیر کند

این پچ پچه ها چیست،رهایم بکنید/ مردم خبری نیست،رهایم بکنید

من را بگذارید که پامال شود/ بازیچه ی اطفال کهنسال شود

من را بگذارید به پایان برسد/ شاید لَت و پارَم به خیابان برسد

من را بگذارید بمیرد،به درَک/ اصلا برود ایدز بگیرد،به درَک

من شاهد نابودی دنیای منم/ باید بروم دست به کاری بزنم

حرفت همه جا هست،چه باید بکنم/ با این همه بن بست چه باید بکنم

لیلی تو ندیدی که چه با من کردند/ مردم چه بلاها به سَرم آوردند

من عشق شدم،مرا نمی فهمیدند/ در شهر خودم مرا نمی فهمیدند

این دغدغه را تاب نمی آوردند/ گاهی همگی مسخره ام می کردند

بعد از تو به دنیای دلم خندیدند/ مردم به سراپای دلم خندیدند

در وادی من چشم چرانی کردند/ در صحن حَرم تکه پرانی کردند

در خانه ی من عشق خدایی می کرد/ بانوی هنر، هنرنمایی می کرد

من زیستنم قصه ی مردم شده است/ یک _تو، وسط زندگیم گم شده است

اوضاع خراب است،مراعات کنید/ ته مانده ی آب است،مراعات کنید

از خاطره ها شکر گذارم، بروید/ مال خودتان دار و ندارم، بروید

لیلی تو ندیدی که چه با من کردند/ مردم چه بلاها به سرم آوردند

من از به جهان آمدنم دلگیرم/ آماده کنید جوخه را، می میرم

در آینه یک مرد شکسته ست هنوز/ مرد است که از پا ننشسته ست هنوز

یک مرد که از چشم تو افتاد شکست/ مرد است ولی خانه ات آباد، شکست

در جاده ی خود یک سگ پاسوخته بود/ لب بر لب و دندان به زبان دوخته بود

بر مسند آوار اگر جغد منم/ باید که در این فاجعه پرپر بزنم

اما اگر این جغد به جایی برسد/ دیوانه اگر به کدخدایی برسد

ته مانده ی یک مرد اگر برگردد/ صادق،سگ ولگرد اگر برگردد

معشوق اگر زهر مهیا بکند/ داوود نباشد که دری وا بکند

این خاطره ی پیر به هم می ریزد/ آرامش تصویر به هم می ریزد

ای روح مرا تا به کجا می بری ام/ دیوانه ی این سراب خاکستری ام

می سوزم و می میرم و جان می گیرم/ با این همه هر بار زبان می گیرم

در خانه ی من پنجره ها می میرند/ بر زیر و بم باغ، قلم می گیرند

این پنجره تصویر خیالی دارد/ در خانه ی من مرگ توالی دارد

در خانه ی من سقف فرو ریختنی ست/ آغاز نکن،این اَلَک آویختنی ست

بعد از تو جهان دگری ساخته ام/ آتش به دهان خانه انداخته ام

بعد از تو خدا خانه نشینم نکند/ دستان دعا بدتر از اینم نکند

من پای بدی های خودم می مانم/ من پای بدی های تو هم می مانم

لیلی تو ندیدی که چه با من کردند/ مردم چه بلاها به سرم آوردند

آواره ی آن چشم  سیاهت شده ام/ بیچاره ی آن طرز نگاهت شده ام

هر بار مرا می نگری می میرم/ از کوچه ی ما می گذری، می میرم

سوسو بزنی، شهر چراغان شده است/ چرخی بزنی،آینه بندان شده است

لب باز کنی،آتشی افروخته ای/ حرفی بزنی،دهکده را سوخته ای

بد نیست شبی سر به جنونم بزنی/ گاهی سَرکی به آسمانم بزنی

من را به گناه بی گناهی کشتی/ بانوی شکار، اشتباهی کشتی

بانوی شکار،دست کم می گیری/ من جان دهم آهسته تو هم می میری

از مرگ تو جز درد مگر می ماند/ جز واژه ی برگرد مگر می ماند

این ها همه کم لطفی  دنیاست عزیز/ این شهر مرا با تو نمی خواست عزیز

دیوانه ام،از دست خودم سیر شدم/ با هر کس همنام  تو درگیر شدم

ای تُف به جهان تا ابد غم بودن/ ای مرگ بر این ساعت بی هم بودن

یادش همه جا هست،خودش نوش  شما/ ای ننگ بر و مرگ بر آغوش شما

شمشیر بر آن دست که بر گردنش است/ لعنت به تنی که در کنار تنش است

دست از شب و روز گریه بردار گلم/ با پای خودم می روم این بار گلم

_{¤:علیرضا آذر}

+:نآبــــــــــــــــ!!!ـــــــــــــودم

+:معجزه مـــــــــــی خــــــــــــوام