باور

باور کن

شانه های خسته

دست ِ پینه بسته 

و چشم های ِ منتظر را

در بحبوحه ی ِ انتظار

بی قراری را ، باور کن

در لحظه های ِ انفجار 

سرمای بی انصاف ،

تا کی شکنجه می کند؟

ادم برفی ام را .

این زخم را باور کن

در کوچه های ِ مشرقی 

شمع های نصفه ، می سوزند

و می سازند

با جفای ِ دوستان

در شهر ِ گربه ها ،

موش ها

می خوانند اواز سروری را

در گوش ِ طوطیان

و غار غار ِ کلاغ ها

هزار تکه می کند

وجود ِ ادمی شریف را .

و کفتار ها

هر ثانیه نزدیک تر می شوند

و می درند

از وجود ِ انسان ها

و تکه تکه می کنند

تمام باور ِ تو را ،،  باورکن

سروده مهدی گودرزی " رها "

25 ابان 90